Zawsze w kapeluszu

autor zdjęcia: Lucjan Fogiel

źródło: EAST NEWS

Hanka Bielicka, właściwie Anna Weronika Bielicka (1915–2006). 9 listopada br. przypada 105. rocznica jej urodzin

autor zdjęcia: Edward Hartwig

źródło: nac

Hanka Bielicka i Ludwik Sempoliński w „Mieście cudów”. Teatr Syrena, 1973 r.

autor zdjęcia: Edward Hartwig

źródło: NAC

Intermedia kabaretowe na podstawie „Słówek” Boya-Żeleńskiego towarzyszące inscenizacji sztuki „Dom otwarty” Michała Bałuckiego w Teatrze Syrena, 1961 r.

autor zdjęcia: Edward Hartwig

źródło: NAC

Hanka Bielicka jako Azalia Nieporębska, „księżniczka autentyczna” w sztuce „Bliźniak”. Teatr Syrena, 1967 r.

Hanka Bielicka była niepowtarzalna zarówno w roli Dziuni Pietrusińskiej w radiowym „Podwieczorku przy mikrofonie", jak i w komediach na deskach teatrów. Jako niekwestionowana gwiazda estrady przez dziesięciolecia rozśmieszała do łez rodaków w kraju i za granicą.

Pokolenie urodzone w późnym PRL kojarzy Hankę Bielicką jako ekscentryczną starszą panią – zawsze w kapeluszu, z mocnym makijażem, w barwnych sukniach lub eleganckich żakietach – która z szybkością karabinu maszynowego wygłaszała ze sceny prześmiewcze monologi. Zawsze brzmiała niezwykle naturalnie, ale wbrew pozorom nie improwizowała. Przez te wszystkie lata teksty pisali dla niej np. Bogdan Brzeziński i Zbigniew Korpolewski, autor wspomnień „Hanka Bielicka. Umarłam ze śmiechu" (Prószyński i S-ka 2011), choć oczywiście miała wpływ na ostateczny kształt monologu – oprócz dowcipu, ironii czy zabawnej puenty dla artystki ważny był także dobór słów, ich rytm i „siła rażenia". Musiały pasować do granej postaci. Chciała brzmieć wiarygodnie zarówno jako „dama na wczasach", jak i „woźna w szkole", ale też jako „paniusia miejsko-wiejska z dość poważnie zmąconym poczuciem własnych korzeni", czyli wymyślona przez Brzezińskiego specjalnie dla Bielickiej postać Dziuni Pietrusińskiej, którą artystka odgrywała przez 25 lat w „Podwieczorku przy mikrofonie".

Przez ponad pół wieku (!) dla publiczności była wulkanem energii i humoru, wyciszała się jedynie w domu, gdy nikt jej nie oglądał. Nim jednak została pierwszą damą polskiej estrady, marzyła o wielkiej scenie, wybitnych rolach. Na drzwiach wejściowych do jej mieszkania w Warszawie przy ul. Śniadeckich 18...